Το χειροφίλημα στο λεωφορείο

Σήμερα το πρωί στο λεωφορείο στην Αγίου Δημητρίου, περιοχή Μπραχάμι-(όπου και οι τριτοδεύτεροι μας θεωρούν πεμπτοέκτους με το δίκιο τους όμως), μια στάση μετά από εμένα μπαίνει ένα τσούρμο εφήβων και ένας Παπάς με μια μάλλον παπαδιά αλλά πιο τσαούσα από τις συνηθισμένες. Έφτυσα δήθεν τυχαία μια τρίχα που είχε κολλήσει στο στόμα μου και λέω δε θα ασχοληθώ. Είμαι κιουρία. Ίσα ίσα που είναι και ταπεινός και καταδέχεται να μπει στο λεωφορείο με το λαουτζίκο. Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου όμως, σηκώνεται πάνω έντρομος ένας 15χρονος και λέει: Πάτερ Πάτερ την ευλογία σας! Συγγνώμη δεν ξέρω αν επιτρέπεται να σας φιλήσω το χέρι μέσα στο λεωφορείο. Και του πιάνει και του φιλάει το χέρι. Μετά του λέει παρακαλώ καθίστε στη θέση μου. Αυτό ήταν το πρώτο σοκ. Ξαναέφτυσα μια τρίχα που είχε κολλήσει στα δόντια μου αυτή τη φορά πιο μεγάλη. Ώσπου το λεωφορείο περνάνει μπροστά από την Εκκλησία του Αγίου Δημητρίου- μεγάλη η χάρη του ΝΟΤ- και αρχίζει σύσσωμο το λεωφορείαμα (από το εκκλησίασμα) να σταυροκοπιέται συχρονισμένα σαν να έκαναν κάποιου είδους χορογραφία. Καλά λέω δεν παίζει, έχουν πάρει χαμπάρι ότι έχω μπει και με τρολάρουν αδίστακτα. Το κορυφαίο ήταν άλλο όμως. Στη στάση μπροστά από την Εκκλησία αρχίζει να φωνάζει ο γέροντας πατέρας: ΦΤΑΣΑΜΕ όλοι κάτω. Ταράχτηκα. Σκέφτηκα λες να εννοεί κι εμένα και δεν είμαι και ευπρεπώς ντυμένος (για ξύλο;). Και αρχίζουν να κατεβαίνουν ορδές βαρβάρων εφήβων. Ο Παπάς κατέβηκε τελευταίος αφού κατέβηκε και το τελευταίο πρόβατον. Σιγά μην άφηνε να του χαθεί έστω κι ένα. Τα είχε μετρημένα. Ευτυχώς που όταν κατέβαινε έσπρωξε μια κυρία η οποία τον έβρισε και ηρέμησα. Δεν ήμουν στο Twilight zone τελικά. 

Μα καλά υπάρχουν ακόμη ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΑ στις μέρες μας ή πρέπει να αλλάξω γρήγορα περιοχή;