Το κάπνισμα σε κλειστούς δημόσιους χώρους είναι σαν το πέρδεσθαι σε αυτούς. Με τη μόνη διαφορά ότι το μεν πρώτο το κάνεις φανερά, με τσαμπουκά, ελληνική μαγκιά και Αί κι αλίμονο αν τολμήσει κανείς να σου κάνει παρατήρηση ( μαύρο φίδι που τον έφαγε). Θα βγει ο Ελληνάρας που κρύβεις μέσα σου και θα δει αστεράκια. Το δε πέρδεσθαι γίνεται κρυφά, στα μουλωχτά. Ντρέπεσαι αλλά λες, δε βαριέσαι... Εδώ, καπνίζω, ενώ απαγορεύεται, αυτό θα τους πειράξει που είναι και νόμιμο;
(Στο Μαλάουι το απαγόρευσαν τον Ιανουάριο του 2011 διότι ο κόσμος δεν μπορούσε να σεβαστεί το διπλανό του, όπως στην Ελλάδα οι περισσότεροι καπνιστές αδυνατούν να σεβαστούν το δικαίωμα στον καθαρό αέρα). Παράλληλα θα είσαι ο πρώτος που θα παραπονεθεί για τον κακό εξαερισμό - και στις δύο περιπτώσεις- ενώ θα σιχτιρίσεις τα λαμόγια τους ιδιοκτήτες, που στο βωμό τους κέρδους -αισχροκέρδιας θυσιάζουν την καθαρή ατμόσφαιρα στο μαγαζί τους και κατ' επέκταση και τη δική ευδαιμονία. ( εντελώς ελληνικός σουρεαλισμός).
Εν κατακλείδει και οι δύο περιπτώσεις, το κάπνισμα και το πέρδεσθαι, είναι το ίδιο βρομερά και αποκρουστικά όσο κι ο αγενής - απαίδευτος/η καπνιστής/στρια - περδιστής/ στρια για ένα / μία παθητικό / ή μυριστή/ στρια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου