Ο αγνωστικιστής έχει πολλά κοινά σημεία με τον wannabe αμφιφυλόφιλο. Και οι 2 έχουν ξεκινήσει τη διαδικασία αποδόμησης της "(ετερο)κανονικότητας", με την οποία έχουν γαλουχηθεί. Για τον πρώτο χρησιμοποιείται η βάπτιση, το κατηχητικό, τα θρησκευτικά στο σχολείο και οι εικόνες παντού σε σχολεία, υπηρεσίες, σπίτι για να τον αποβλακώσουν, ενώ για το δεύτερο έχουμε την επιβολή σεξουαλικού προσανατολισμού, αθλήματος, ρούχων, φίλων. Και στους 2 όμως δεν ξεχνάνε να καλλιεργήσουν τις αξίες της πίστης στον έναν και μοναδικό Θεό (που τελικά είναι τρίο δηλαδή ο ένας μέσα στον άλλο, αυτό που οι γκέι ονοματίζουν τρενάκι) όσο και σε εκείνες τις αξίες της Οικογένειας που είναι ιερή και πρέπει να την τιμάμε όλες μας όσο κι αν μας βασανίζει ή δε μας σέβεται.
Για αμφότερες τις περιπτώσεις είναι ένας ενδιάμεσος σταθμός. Είναι ο κρίκος που ενώνει την εξάρτηση από την ανεξερτησία. Εξάρτηση από τις προσταγές της κοινωνίας και ανεξαρτησία για μια ζωή χωρίς ανούσιες και άδικες απαγορεύσεις.
Ξεκινάμε με την πρώτη περίπτωση. Έχουμε το υποκείμενο γκέι. Ο γκέι, λοιπόν, στο δρόμο της αποδόμησης αναγκάζεται σε πρώτη φάση (γνωρίζοντας ότι ψεύδεται) να δηλώσει στρέιτ για να έχει κοινωνική αναγνώριση και οικονομικές απολαβές. Σε δεύτερη φάση αρχίζει να αναγνωρίζει την εσωτερικευμένη καταπίεση από την οποία πάσχει και αποφασίζει να κάνει το επόμενο βήμα. Να υποδυθεί στους άλλους τον μπάι. Οι λόγοι που το πράττει τούτο είναι γιατί, κατ'αρχάς, θα προκαλέσει πολύ μικρότερο σοκ στους οικείους του, αφού, οι τελευταίοι, θα έχουν πάντα την ελπίδα ότι μπορεί κάποτε να επιστρέψει στο "φυσιολογικό". Ωστόσο μπορεί να νομίσουν πως περνάει κάποια κρίση σεξουαλικής ταυτότητας ή ότι το κάνει από καπρίτσιο ή ακόμη κι από μόδα. Άλλωστε είναι γνωστό πως όποιος ακούει πολλή Γκάγκα δοκιμάζει έστω και μια φορά από τον απαγορευμένο καρπό του ομοερωτισμού.
Υπάρχει και η περίπτωση που το υποκείμενο να μην μπορεί να αντιληφθεί ότι νοσεί από εσωτερικευμένη ομοφοβία οπότε την αμφιφυλοφιλία τη βλέπει ως μέση οδό. Ούτε πολύ γκέι αλλά να μπορεί να παίρνει και λίγες δόσεις ευτυχίας στη μίζερη ζωή του. Δυστυχώς, αυτή η μέση οδός, είναι τόσο κακή όσο και το τραγούδι της Ζουγανέλη "Αττική Οδός" , και το υποκείμενο συνεχίζει διαρκώς να καταπιέζει και να καταπονεί τον εαυτό του, ώσπου να επέλθει η μεγάλη αλλαγή στη ζωή του. Συνήθως αυτή θα είναι μια ωραιότατη αυτοκτονία ή αν είναι τυχερό θα γνωρίσει τον έρωτα της ζωή του και θα ξεπεράσει τα κολλήματα και τις ψευδαισθήσεις περί δήθεν αμφιφυλοφιλίας. (Και επειδή το άρθρο είναι επιστημονικού επιπέδου, θέλω να σημειώσω εδώ, πως δεν αναφέρεται στους πραγματικά αμφί ανθρώπους, αλλά στους δήθεν αμφί).
Στη δεύτερη περίπτωση, τώρα, έχουμε το υποκείμενο άθεος. Αυτός στη δική του διαδικασία αποδόμησης της θρησκευτικότητας, με την οποία μεγάλωσε, θα περάσει κι αυτός από ένα ενδιάμεσο στάδιο- αυτό του αγνωστικισμού. Αυτό θα συμβεί για 2 λόγους.
Ο πρώτος είναι ο εξής: Ο φόβος των ανθρώπων. Το υποκείμενο φοβάται ότι θα χάσει κοινωνικά ωφέλη αν δηλώσει την έλειψη πίστης στο ανύπαρκτο. Ο αγνωστικισμός μπορεί να θεωρείται κι αυτός βλασφημία για τα χριστιανικά και λοιπά θεϊστικά ιδεώδη αλλά όχι τόσο κατάφωρη όσο η αθεΐα. Για τον απλούστατο λόγο ότι πιστεύεις αλλά ...και δεν πιστεύεις. Δεν ξέρεις κι εσύ η ίδια τι πιστεύεις. Σε αυτό στηρίζονται οι θεϊστές και σου προσάπτουν ότι επαναστατείς επειδή μεγάλωσες σε θρησκόληπτο περιβάλλον, ότι μάλλον αντιδράς στα κακώς κείμενα της ζωής των Παπάδων ή ότι απλώς δεν έχεις βρει ακόμη το Θεό μέσα σου. Σε αυτό το τελευταίο είναι που στηρίζονται κυρίως και προσπαθούν (και θέλουν ακόμη περισσότερο) να σε βάλουν στο δρόμο του Θεού. Κάτι το οποίο είναι απολύτως λογικό καθότι είναι εκμεταλλεύσιμα και προσυλητίσιμα τέτοια υποκείμενα. Σαφώς, οι θεϊστές που καραδοκούν για θύματα αυτό το γνωρίζουν πολύ καλώς.
Ο δεύτερος λόγος δεν έχει να κάνει με τον φόβο του ανθρώπου, αλλά με αυτό που οι αδείς αποκαλούν Θεό. Φοβούνται τη Θεία Δίκη όπως κι μέσος ένθεος. Σκέφτεται το υποκείμενο πονηρά (νομίζει έξυπνα) "Κι αν υπάρχει Θεός τι θα απογίνω;" ή " Μήπως να κρατάω και μια πισινή για να μην παώ και καώ στο πυρ το εξώτερον;"
Επομένως δηλώνει μεν αγνωστικιστής, διότι μέσα του αντιπαλεύουν 2 σημαντικά τινά: Η επιστήμη και η λογική από το ένα στρατόπεδο ενώ από το άλλο η ανασφάλεια, ο φόβος για το άγνωστο και η αδυναμία ολοκληρωμένης κριτικής σκέψης.
Τελιώνοντας πρέπει να πούμε ότι οι μπάι υπάρχει περίπτωση να είναι αληθινοί και να μην προσποιούνται, οι αγνωστικιστές όμως είναι όλοι κίβδηλοι, διότι κρύβονται από την πρόοδο. Καιρός να ξεπεράσουν τις όποιες φοβίες τους και να προχωρήσουν προς το μέλλον.
Η αθεΐα είναι αρετή και ελευθερία σκέψης. Το ίδιο και η ελευθερία οικειοποίησης όποιου σεξουαλικού προσανατολισμού επιλέξει ή ορθότερα συνειδητοποιήσει το υποκείμενο σε όποια ηλικία κι αν είναι. Ο εξωτερικός παράγοντας πρέπει να καμφθεί και να εξαφανιστεί στο πέρασμα των χρόνων.
Για αμφότερες τις περιπτώσεις είναι ένας ενδιάμεσος σταθμός. Είναι ο κρίκος που ενώνει την εξάρτηση από την ανεξερτησία. Εξάρτηση από τις προσταγές της κοινωνίας και ανεξαρτησία για μια ζωή χωρίς ανούσιες και άδικες απαγορεύσεις.
Ξεκινάμε με την πρώτη περίπτωση. Έχουμε το υποκείμενο γκέι. Ο γκέι, λοιπόν, στο δρόμο της αποδόμησης αναγκάζεται σε πρώτη φάση (γνωρίζοντας ότι ψεύδεται) να δηλώσει στρέιτ για να έχει κοινωνική αναγνώριση και οικονομικές απολαβές. Σε δεύτερη φάση αρχίζει να αναγνωρίζει την εσωτερικευμένη καταπίεση από την οποία πάσχει και αποφασίζει να κάνει το επόμενο βήμα. Να υποδυθεί στους άλλους τον μπάι. Οι λόγοι που το πράττει τούτο είναι γιατί, κατ'αρχάς, θα προκαλέσει πολύ μικρότερο σοκ στους οικείους του, αφού, οι τελευταίοι, θα έχουν πάντα την ελπίδα ότι μπορεί κάποτε να επιστρέψει στο "φυσιολογικό". Ωστόσο μπορεί να νομίσουν πως περνάει κάποια κρίση σεξουαλικής ταυτότητας ή ότι το κάνει από καπρίτσιο ή ακόμη κι από μόδα. Άλλωστε είναι γνωστό πως όποιος ακούει πολλή Γκάγκα δοκιμάζει έστω και μια φορά από τον απαγορευμένο καρπό του ομοερωτισμού.
Υπάρχει και η περίπτωση που το υποκείμενο να μην μπορεί να αντιληφθεί ότι νοσεί από εσωτερικευμένη ομοφοβία οπότε την αμφιφυλοφιλία τη βλέπει ως μέση οδό. Ούτε πολύ γκέι αλλά να μπορεί να παίρνει και λίγες δόσεις ευτυχίας στη μίζερη ζωή του. Δυστυχώς, αυτή η μέση οδός, είναι τόσο κακή όσο και το τραγούδι της Ζουγανέλη "Αττική Οδός" , και το υποκείμενο συνεχίζει διαρκώς να καταπιέζει και να καταπονεί τον εαυτό του, ώσπου να επέλθει η μεγάλη αλλαγή στη ζωή του. Συνήθως αυτή θα είναι μια ωραιότατη αυτοκτονία ή αν είναι τυχερό θα γνωρίσει τον έρωτα της ζωή του και θα ξεπεράσει τα κολλήματα και τις ψευδαισθήσεις περί δήθεν αμφιφυλοφιλίας. (Και επειδή το άρθρο είναι επιστημονικού επιπέδου, θέλω να σημειώσω εδώ, πως δεν αναφέρεται στους πραγματικά αμφί ανθρώπους, αλλά στους δήθεν αμφί).
Στη δεύτερη περίπτωση, τώρα, έχουμε το υποκείμενο άθεος. Αυτός στη δική του διαδικασία αποδόμησης της θρησκευτικότητας, με την οποία μεγάλωσε, θα περάσει κι αυτός από ένα ενδιάμεσο στάδιο- αυτό του αγνωστικισμού. Αυτό θα συμβεί για 2 λόγους.
Ο πρώτος είναι ο εξής: Ο φόβος των ανθρώπων. Το υποκείμενο φοβάται ότι θα χάσει κοινωνικά ωφέλη αν δηλώσει την έλειψη πίστης στο ανύπαρκτο. Ο αγνωστικισμός μπορεί να θεωρείται κι αυτός βλασφημία για τα χριστιανικά και λοιπά θεϊστικά ιδεώδη αλλά όχι τόσο κατάφωρη όσο η αθεΐα. Για τον απλούστατο λόγο ότι πιστεύεις αλλά ...και δεν πιστεύεις. Δεν ξέρεις κι εσύ η ίδια τι πιστεύεις. Σε αυτό στηρίζονται οι θεϊστές και σου προσάπτουν ότι επαναστατείς επειδή μεγάλωσες σε θρησκόληπτο περιβάλλον, ότι μάλλον αντιδράς στα κακώς κείμενα της ζωής των Παπάδων ή ότι απλώς δεν έχεις βρει ακόμη το Θεό μέσα σου. Σε αυτό το τελευταίο είναι που στηρίζονται κυρίως και προσπαθούν (και θέλουν ακόμη περισσότερο) να σε βάλουν στο δρόμο του Θεού. Κάτι το οποίο είναι απολύτως λογικό καθότι είναι εκμεταλλεύσιμα και προσυλητίσιμα τέτοια υποκείμενα. Σαφώς, οι θεϊστές που καραδοκούν για θύματα αυτό το γνωρίζουν πολύ καλώς.
Ο δεύτερος λόγος δεν έχει να κάνει με τον φόβο του ανθρώπου, αλλά με αυτό που οι αδείς αποκαλούν Θεό. Φοβούνται τη Θεία Δίκη όπως κι μέσος ένθεος. Σκέφτεται το υποκείμενο πονηρά (νομίζει έξυπνα) "Κι αν υπάρχει Θεός τι θα απογίνω;" ή " Μήπως να κρατάω και μια πισινή για να μην παώ και καώ στο πυρ το εξώτερον;"
Επομένως δηλώνει μεν αγνωστικιστής, διότι μέσα του αντιπαλεύουν 2 σημαντικά τινά: Η επιστήμη και η λογική από το ένα στρατόπεδο ενώ από το άλλο η ανασφάλεια, ο φόβος για το άγνωστο και η αδυναμία ολοκληρωμένης κριτικής σκέψης.
Τελιώνοντας πρέπει να πούμε ότι οι μπάι υπάρχει περίπτωση να είναι αληθινοί και να μην προσποιούνται, οι αγνωστικιστές όμως είναι όλοι κίβδηλοι, διότι κρύβονται από την πρόοδο. Καιρός να ξεπεράσουν τις όποιες φοβίες τους και να προχωρήσουν προς το μέλλον.
Η αθεΐα είναι αρετή και ελευθερία σκέψης. Το ίδιο και η ελευθερία οικειοποίησης όποιου σεξουαλικού προσανατολισμού επιλέξει ή ορθότερα συνειδητοποιήσει το υποκείμενο σε όποια ηλικία κι αν είναι. Ο εξωτερικός παράγοντας πρέπει να καμφθεί και να εξαφανιστεί στο πέρασμα των χρόνων.
