Τα κηρύγματα μίσους
δεν εμπίπτουν στην ελευθερία του λόγου.
Με μαθηματική ακρίβεια οδηγούν σε
εγκλήματα μίσους, διακρίσεις, βία,
περιθωριοποίηση κτλ. Η ελευθερία του
λόγου κάποτε ήταν έγκλημα. Από τότε που
άρχισε να θεωρείται δικαίωμα ποτέ δεν
ήταν απόλυτη ελευθερία. Όταν εξυπηρετούνται
σημαντικά κοινωνικά αγαθά μπορούν και
πρέπει να υπάρχουν περιορισμοί. Αυτό
άλλωστε γίνεται, όταν πρόκειται για την
δημόσια υγεία, τη δημόσια ασφάλεια, την
εθνική άμυνα, την πρόληψη και αποτροπή
εγκλημάτων κτλ. Η ελευθερία του λόγου
ως απόλυτο δικαίωμα χωρίς κανένα
περιορισμό είναι νέο φρούτο και την
επικαλούνται μόνο όσοι θέλουν να πλήξουν
μειονοτικές ομάδες και όσοι έχουν ακραία
συντηρητικούς και αντιδημοκρατικούς
σκοπούς. Τα κηρύγματα μίσους πρέπει να
ποινικοποιούνται. Αυτή είναι η διεθνής
πρακτική και η απαίτηση από το διεθνές
και ευρωπαϊκό δίκαιο για τα ανθρώπινα
δικαιώματα. Εκτός αν θέλουμε να είμαστε
εκτός Ευρώπης και εκτός διεθνών οργανισμών
όπως ο ΟΗΕ.
Οι ΗΠΑ δεν είναι παράδειγμα προς μίμηση
είναι παράδειγμα προς αποφυγή. Η σύνδεση
ρητορικής μίσους και εγκλημάτων μίσους,
περιθωριοποίησης, διακρίσεων, μίσους
κτλ. έχει αποδειχθεί εδώ και δεκαετίες
από τον ευρωπαϊκό αντισημιτισμό του
19ου αιώνα μέχρι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης
του Χίτλερ. Η ρητορική μίσους υποβιβάζει
μια ολόκληρη ομάδα ανθρώπων, την κάνει
να χάνει τον ανθρώπινο χαρακτήρα της
στα μάτια της κοινωνίας και οδηγεί το
μέσο όρο της κοινωνίας να αδιαφορεί
όταν ένα μικρό και ακραίο κομμάτι που
παιδοθέτησε τα κηρύγματα
μίσους προχωρά σε πράξεις βίας,
περιθωριοποίησης κτλ. Τρανό παράδειγμα
οι Εβραίοι της Γερμανίας. Από την ιστορία
έχουμε μάθει.
Και επαναλαμβάνω ότι η ελευθερία του
λόγου έρχεται με πολλούς περιορισμούς
και ποτέ ως απόλυτη ελευθερία. Κι αυτό
συνέβαινε πάντα.
Δεν απαγορεύεται στην πράξη. Ελάχιστες
περιπτώσεις εφαρμογής του νόμου υπάρχουν
και πολλές φορές οι κατηγορούμενοι
έχουν αθωωθεί με επιχειρήματα υπέρ της
ελευθερίας του λόγου. Στην Αμερική
υπάρχουν πολλά παραδείγματα, όπως οι
γκέι έφηβοι που αυτοκτονούν, οι μάυροι
που λιντσάρονταν κτλ.
Για κάποιον που δε θέλει να δει τη βλάβη
που προκαλείται δε θα την δει ποτέ.
Φοβάμαι ότι είσαι κολλημένος με το θέμα
της ελευθερίας του λόγου και δε βλέπω
σε τι εξυπηρετεί αυτό. Σε τι εξυπηρετεί
η απόλυτη ελευθερία του λόγου; Σε ποιόν
κάνει καλό; Ξέρουμε από την πρόσφατη
ιστορία ότι η ελευθερία κηρυγμάτων
μίσους είναι μια σίγουρη πορεία προς
τα κάτω. Τα κράτη πρέπει να τοποθετούνται
και να μη μένουν αμέτοχα όταν η ελευθερία
οδηγεί μια κοινωνία στο γκρεμό, όπως
γίνεται τώρα στην Ελλάδα ή όπως έγινε
στη Ρουάντα και στη Γερμανία. όταν η
ελευθερία έχει αρνητικά αποτελέσματα
πρέπει να περιορίζεται. Δεν το λέω ελαφρά
τη καρδία, αλλά αυτό θεωρώ ότι είναι το
καλύτερο δυνατό. Ο σεβασμός σε ομάδες
που μειονεκτούν λόγω διακρίσεων και
ρατσισμού πρέπει να τυγχάνουν προστασίας
προκειμένου να αντισταθμίζονται αυτά
τα μειονεκτήματα.
Με συγχωρείς, αλλά ο
νόμος και η δικαιοσύνη δεν είναι
νταβατζής, είναι δημοκρατία. Δημοκρατικά
αποφασίζεται και με βάση αρχές της
δημοκρατίας. Ως εκ τούτου ένας ταλιμπάν
ή ένας χριστιανόπληκτος δε θα μπορούσαν
ποτέ να συμφωνήσουν μαζί μου. Δεν είναι
τεχνική λεπτομέρεια ο περιορισμός που
στηρίζω εγώ και ο περιορισμός που
στηρίζει ο ταλιμπάν. Είναι τεράστια
διαφορά στη βάση αρχών. Εγώ λέω ότι η
ελευθερία του λόγου πρέπει να περιορίζεται
για το καλό ομάδων που βλάπτονται
δυσανάλογα και εν τέλει για το καλό
όλων, ενώ ο χριστιανοταλιμπάν το θέλει
καθαρά και μόνο για να βρίζει και να
επιτίθεται με κάθε μέσο σε όποιον δεν
του αρέσει ανάγοντας τις δικές του
πεποιθήσεις σε καλύτερες. Αυτό όμως δεν
είναι πραγματική υπεράσπιση ανθρωπίνων
δικαιωμάτων. Είναι ευκαιριακή εκμετάλλευση
των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ώστε όταν
βρίζεις έξω από ένα θέατρο τις "γαμημένες
αλβανικές κωλοτρυπίδες"και κατεβάζεις
δια της βίας την παράσταση να επικαλείσαι
την ελευθερία του λόγου. Δικαίωμα στην
ελευθερία της έκφρασης έχεις μόνο εσύ
ως χριστιανοταλιμπάν και είσαι και το
μέτρο για την ελευθερία όλων των άλλων,
που θέλουν να ανεβάσουν μια παράσταση
που δε γουστάρεις ή που θέλουν να κάνουν
pride. Αυτό είναι νταβατζιλίκι. Το να
υπάρχουν όμως ξεκάθαρα κριτήρια στο
νόμο, τα οποία προβλέπονται και σε
ευρωπαϊκές και διεθνείς συμβάσεις και
τα οποία συμμερίζονται και πολλές άλλες
χώρες με (θέλουμε να πιστεύουμε) ίδιο ή
παρόμοιο νομικό και γενικότερο πολιτισμό,
αυτό το λέω δημοκρατία.
Θέμης Κατσαγιάννης
Πολιτικός Επιστήμων
Master στα ανθρώπινα δικαιώματα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου